Μέρος Πρώτο

Λέξεις. Και κοιτάγματα. Και οι γωνίες των ματιών που πονάνε επειδή χαμογελάω πολύ.
Η άμμος καίει τα πόδια μου αλλά δεν κουνιέμαι καθόλου. Ο ήλιος ακουμπάει το δέρμα μου και τα μαλλιά μου είναι αλμυρά. Υπάρχουν άπειρες σταγόνες από τη θάλασσα πάνω τους και από απόσταση νομίζω ότι θα λαμπυρίζουν.

Νιώθω χαρούμενη.
Και μοιάζω ξέγνοιαστη αλλά αν ακουμπήσεις το στήθος μου θα καταλάβεις ότι φοβάμαι πολύ. Κάθομαι πάνω στην άμμο και στηρίζω το κεφάλι μου πάνω στο γόνατο μου καθώς σε κοιτάω. Κρατάς ένα βιβλίο αλλά μπορώ να καταλάβω ότι κοιτάς τη θάλασσα. Το πρόσωπό σου κρύβεται από το καπέλο που φοράς αλλά προσπαθώ να σε διαβάσω. Όπως διάβαζες εσύ το βιβλίο σου ένα λεπτό πριν.

Ξαπλώνω στην άμμο τώρα και προσπαθώ να μαζέψω ότι μπορώ από την εικόνα γύρω μου. Θα χρειαστώ τα πάντα. Κάθε λεπτομέρεια που φτιάχνει αυτή την εικόνα μου είναι απαραίτητη. Θα θέλω να τη θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Αν μπορούσα να κρατήσω μόνο μία δηλαδή, σκέφτομαι, θα ήταν αυτή εδώ.

Εγώ και εσύ. Ποτέ δεν θέλαμε αυτό που βλέπαμε σε όλους τους άλλους. Και πόσο πιο εύκολο θα ήταν- η σκέψη αυτή με κάνει να χαμογελάω. Δεν έχει σημασία όμως. Φυσάει ελάχιστα και ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει. Είμαι μουδιασμένη.

Η μύτη μου με γαργαλάει και τα μάτια μου γίνονται βαριά. Εσύ φταις. Και μου φαίνεται τόσο αστείο αυτό ξαφνικά. Σα να διάβασες τη σκέψη μου εσύ τώρα. Με κοιτάς και γελάς. Και αφήνεις το βιβλίο και έρχεσαι κοντά μου.