Η δύσκολη λύση

Έγινε κάτι μαγικό.

Σε μια συζήτηση που είχα πρόσφατα κάποιος με ρώτησε τι με έχει τρομάξει περισσότερο από όλα. Δε χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ γιατί η απάντηση υπήρχε ήδη στην άκρη της γλώσσας μου εδώ και μέρες.
Πια δεν πιστεύω σε τίποτα.
Είναι σύμπτωμα της ασθένειας της ανθρωπότητας να προσευχόμαστε, να μιλάει το κεφάλι μας με κάτι που δεν βλέπουμε. Αλλά εδώ και καιρό νιώθω πιο έντονα από ποτέ ότι αφήνω μήνυμα σε κάποιο παλιό, παρατημένο τηλεφωνητή. Και πού εμφανίζεται η μαγεία θα μου πεις.

Η μαγεία εμφανίζεται μετά. Βλέπεις, όταν ακουμπάς το βυθό και δεν μπορείς πια να πας πιο κάτω, αναγκάζεσαι να κοιτάξεις γύρω σου. Όταν το οξυγόνο τελειώνει και αρχίζεις και το νιώθεις αυτό στην άκρη των δακτύλων σου και στα πόδια σου και στο στήθος σου, αναγκάζεσαι να ανοίξεις τα μάτια σου. Στην αρχή από απόγνωση. Επειδή ψάχνεις διέξοδο. Μετά όμως, απλά χαζεύεις το μπλε. Και τα αναπάντητα μηνύματα στον τηλεφωνητή των προσευχών σου δεν έχουν πια σημασία. Γιατί η ελπίδα και το άσπρο χρώμα δεν έρχονται ποτέ από το τηλέφωνο. Ακόμα και στις μέρες που κυριαρχεί το σκοτάδι, το μόνο φως έρχεται από την ίδια την ασθένεια- την ανθρώπινη ύπαρξη.

Το κεφάλι μου, που έκανε συζητήσεις με το αόρατο, γεμίζει ξαφνικά με τις πιο όμορφες νότες που έγραψε ποτέ ανθρώπινο χέρι- στο πιάνο και στο πεντάγραμμο. Γεμίζει με τις πιο όμορφες λέξεις που έγραψε η ανθρώπινη συνείδηση- σε χαρτί και στα κλασικά βιβλία. Γεμίζει με γεννητικό υλικό που τα πιο όμορφα κεφάλια ανέλυσαν κάτω από ένα μικροσκόπιο- σε ένα γκρι, κρύο εργαστήριο. Η μαγεία δεν μας χαρίστηκε ποτέ. Πάντα τη φτιάχναμε.

Ίσως αυτή η ικανότητά μου, να σκέφτομαι τις προσευχές σαν καταδύσεις χωρίς οξυγόνο, με κάνει μια δύσκολη λύση. Και ποιος θέλει τη δύσκολη λύση;
Ίσως αυτή η ικανότητά μου είναι και ο λόγος που πάντα οι νότες και τα βιβλία και οι πρωτεΐνες θα είναι πιο κοντά μου από ότι έχει υπάρξει οποιοσδήποτε άλλος. Και αν αυτό είναι το σκοτάδι, μπορώ να ζήσω με αυτό.