«Είσαι πανέμορφη
και λυπημένη.» Και κάπως έτσι ξεκινούν όλες οι μεγάλες, πολύχρωμες ή
ασπρόμαυρες, γεμάτες ζάχαρη ή κρασί, ιστορίες που θα θυμόμαστε κάποτε και θα
γελάμε. Ίσως λίγο. Και μετά από ακόμα λίγο κρασί. Και ίσως να μη γελάμε
ακριβώς. Απλά να χαμογελάμε. Κοιτώντας κάτω.
«Είσαι πανέμορφη
και λυπημένη» και ποτέ ξανά δεν θα μπορέσεις να αγνοήσεις το ζευγάρι εκείνο των
ματιών που κάποτε δεν γνώριζες και τώρα δεν μπορείς να ξεχάσεις. Εκείνο που θα
μπορούσες να αναγνωρίσεις σε ένα δωμάτιο γεμάτο άλλους ανθρώπους με το ίδιο
χρώμα ματιών μα όχι με την ίδια λάμψη.
«Είσαι πανέμορφη
και λυπημένη» και το κρασί δεν θα έχει ποτέ την ίδια γεύση γιατί δεν θα το
πίνεις ενώ ακούς τους δείκτες του ρολογιού να χορεύουν και να τραγουδάνε όσο
εσύ χορεύεις και τραγουδάς μαζί του.
«Είσαι πανέμορφη
και λυπημένη» και ποτέ δεν θα τραγουδήσεις μαζί του το τραγούδι εκείνο που
έγραψες χαμογελώντας. Δεν θα διαβάσει ποτέ τους στίχους σου και ούτε θα ακούσει
τις λέξεις να βγαίνουν από τα χείλη σου. Και δεν σε νοιάζει καν πλέον γιατί
ίσως ποτέ να μην πίστεψες οτι θα γίνει στα αλήθεια.
«Είσαι πανέμορφη
και λυπημένη» λέει.
«Όπως τα μάτια
σου» χαμογελάω.
