Ελπίζω ότι δεν είμαι η μόνη που έχει σιχαθεί να ακούει πόσο αδικημένη είναι η γενιά μας. Έχω σιχαθεί να ακούω δημοσιογράφους και πολιτικούς, τους γονείς μας και τους καθηγητές μας να μας αποκαλούν την από χέρι καμένη γενιά των 592 ευρώ.
Το έχω σιχαθεί όχι γιατί δεν το πιστεύω, ούτε επειδή βρίσκω κάποιο λάθος στα μαθηματικά και τους υπολογισμούς τους. Άλλωστε ακόμα και να ήθελα να το διαψεύσω, βλέπουμε καθημερινά πόσο πληρώνεται –τουλάχιστον στη χώρα μας ένα άτομο στις ηλικίες μας.
Ο λόγος που έχω σιχαθεί να ακούω το προσβλητικό όνομα της γενιάς μας είναι ότι πιστεύω ότι είμαστε τόσα παραπάνω. Μπορεί ο μισθός μας κατά μέσο όρο να είναι λιγότερος από όσα παίρνει ένας εργαζόμενος μερικής απασχόλησης σε κάθε άλλη αναπτυγμένη χώρα του κόσμου, αλλά είμαστε και η γενιά που είναι αποφασισμένη να μη μείνει έτσι στην ιστορία. Ζήσαμε για τελευταία φορά το παιχνίδι στη γειτονιά και όχι στο iPad. Ζήσαμε το γλώσσα-γλώσσα-μαθηματικά, πριν αλλάξουν προκλητικά διάφορα δεδομένα και θεωρηθεί η γενοκτονία των Ποντίων εθνοκάθαρση. Ζήσαμε την εθνική Ελλάδος νικήτρια στο ποδόσφαιρο, τους Ολυμπιακούς αγώνες στο σπίτι μας στην Αθήνα, τη δημιουργία του μουσείου της Ακρόπολης. Ακούσαμε ιστορίες για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο της Ελλάδας από ανθρώπους που τους έζησαν, τους παππούδες μας, ενώ οι επόμενες γενιές ό,τι μάθουν θα το μάθουν από ιστορικά βιβλία. Ζήσαμε ανέμελα Σάββατα βλέποντας παιδικά, χωρίς να ακούμε τους γονείς μας να τσακώνονται για τον ΕΝΦΙΑ και τα κοινόχρηστα. Προλάβαμε την αθωότητα και ζήσαμε την παιδική μας ηλικία χωρίς μακιγιάζ και facebook. Μάθαμε ότι η μόνη διαφορά μας με τα ξένα παιδιά στο σχολείο ήταν η κατάληξη του επιθέτου μας. Μάθαμε ξένες γλώσσες. Ταξιδέψαμε. Είδαμε ότι υπάρχει ζωή και χωρίς κινητά τηλέφωνα. Είδαμε να πέφτει το τοίχος στο Βερολίνο και να γιορτάζεται ακόμα μία φορά η ελευθερία που αργά ή γρήγορα πάντα νικά.
Βλέποντας ανθρώπους, με τους οποίους πήγα μαζί σχολείο, να παντρεύονται, να κρατάνε τα πρώτα τους μωρά, να βρίσκουν εκείνη τη δουλειά που τους έκανε «αυτό που ήθελαν να γίνουν όταν μεγαλώσουν», νιώθω ότι είναι επιτέλους η δική μας ώρα. Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τον κόσμο, να τον πάρουμε στα χέρια μας και να διορθώσουμε ό,τι λάθη έκαναν οι προηγούμενοι. Αρκετά πια με το μίσος και την τόση δίψα για εκδίκηση. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα λάθη έγιναν από τη γενιά των γονιών μας. Είμαστε η αδικημένη, ταλαιπωρημένη γενιά των 592 ευρώ, αλλά είμαστε και η γενιά της συνείδησης, της μόρφωσης, των ταξιδιών, της αγάπης, του ελεύθερου τρόπου σκέψης, της ελευθερίας της έκφρασης και του λόγου. Πρέπει επιτέλους να πετάξουμε από πάνω μας την ταμπέλα του αδικημένου και να μας δουν γι’ αυτό που είμαστε. Για τη γενιά που ξεκινά πιο χαμηλά από το τίποτα και καταφέρνει τα πάντα. Ξέρω ότι μπορούμε να το κάνουμε επειδή πήγαμε μαζί σχολείο και όση απογοήτευση και να υπήρχε πάντα, στο διάλειμμα έβλεπα μόνο χαμόγελα.
