Εγώ προφανώς γι αυτή τη στιγμή μόνο έχω διαβάσει. Αλλά πολλές φορές προσπαθώ να φανταστώ αυτή την αίσθηση- να είσαι μπροστά από μία αίθουσα και να βγάζεις σιγά σιγά όλα σου τα ρούχα, ενώ όλοι σε κοιτάνε και προσπαθούν να καταλάβουν αν ήρθε η στιγμή που όλοι περίμεναν- η στιγμή που έχασες το μυαλό σου.
Η φυσική δεν υπήρξε ποτέ πολύ κοντά στο αντικείμενό μου. Πάντα το ενδιαφέρον μου ήταν κολλημένο στη βιολογία και σε όσα υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας αλλά δεν φαίνονται με γυμνό μάτι. Όμως η φυσική έχει γεμίσει πολλά άδεια απογεύματά μου σε βιβλία και πάντα μου άρεσε να χαζεύω το χάος της. Αν πάρουμε σαν δεδομένο ό,τι είπε Schrödinger, τότε υπάρχει μια εκδοχή του εαυτού μου που χαμογελάει περισσότερο. Μια κοπέλα με τα ίδια μακριά, καστανά μαλλιά που ζει κάτω από τον ήλιο και δεν γυρνάει κάθε μέρα σε ένα άδειο σπίτι. Τα μάτια της είναι το ίδιο μεγάλα. Ίσως σκέφτεται και εκείνη την ύπαρξη της σε ένα άλλο σύμπαν και ίσως ακούει άλλη μουσική από μένα, ή ίσως δεν ακούει μουσική καθόλου. Κάνω υποθέσεις, υποθέσεις, υποθέσεις και το μόνο που μένει στο τέλος είναι ο απόλυτος πόνος. Γιατί σε ένα από αυτά τα παράλληλα σύμπαντα, σε μία από αυτές τις άπειρες πραγματικότητες, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι όλα αυτά που βλέπω κάθε μέρα δεν έγιναν ποτέ. Εσύ και εγώ είμαστε μαζί και σχεδιάζουμε τις διακοπές μας. Και εγώ σε αυτό το σύμπαν θέλω να είμαι.
