Τέσσερις τοίχοι. Ταβάνι και πάτωμα. Τοίχοι προστασία. Παρενθέσεις. Περιβάλλουν μια ζωή ή στη δικιά μου την περίπτωση το κενό. Ένα κενό γεμάτο με εικόνες από το μέλλον. Γεμάτο με τις λέξεις που κάποτε θέλω να πω. Γεμάτο με ιστορίες που κάποτε θα γράψω. Γεμάτο με φιλιά που κάποτε θα δώσω. Γεμάτο με βόλτες που κάποτε θα πάω. Γεμάτο με φιλίες που έχουν μπει στο pause. Βαρέθηκα το pause. Το μίσησα. Και μέσα στους τοίχους τίποτα δεν μοιάζει πιο μακρινό από το play. Έδωσα πριν πολύ καιρό ένα ραντεβού και όσο περνάνε οι μέρες τόσο πιο μακρινό μου φαίνεται.
Ταβάνι. Κάηκε η λάμπα μου και έχει σκοτεινιάσει και αυτό. Εκεί κάπου πέφτουν τα συννεφάκια με τις σκέψεις μου που τείνουν να μοιάζουν τόσο η μία με την άλλη που πια δεν ξέρω αν κάνω διάφορες μέσα στη μέρα ή κάνω μία. Μία μόνο. Σε κάθε περίπτωση η σύγκρουση με το ταβάνι παράγει έναν ήχο τόσο ενοχλητικό και τόσο γνώριμο- σαν το τικ τακ του ρολογιού. Τικ- σκέψη γίνεται συννεφάκι και πετάει. Τακ- σκέψη πέφτει στο ταβάνι και δεν φοράει ζώνη. Το ταβάνι γίνεται εμπόδιο της πτήσης της σκέψης μου και της πιθανής υλοποίησής της. Ταβάνι-σκέψη/συννεφάκι 1-0.
Μέλλον. Άγνωστο. Θα. Θα. Θα. Θα. Κάποτε θα γυρίσω. Κάποτε θα βάψω όλους τους άσπρους νοικιασμένους μου τοίχους ένα χτυπητό ροζ και θα ηρεμήσω. Κάποτε θα πάρω ένα μαρκαδόρο και θα γεμίσω μουτζούρες, υπογραφές και στιχάκια όλο μου το σπίτι. Κάποτε το 'θα' μου θα βαφτεί ολόκληρο ροζ και θα χορεύει στο ταβάνι. Κάποτε θα σταματήσω να ζω για το μέλλον. Μέλλον. Πώς είναι δυνατόν σε κάποια γλώσσα το μέλλον να σημαίνει πεπόνι;
Στο πεπόνι εγώ θα πάω διακοπές στα νησιά.
Το πεπόνι άγνωστο. Κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει.
Χωρίζουμε. Αλλά ίσως στο πεπόνι ξαναείμαστε μαζί.
Να έχεις ένα όμορφο ολοστρόγγυλο πεπόνι.
Και μου λείπει. Μου λείπει. Μου λείπει. Μου λείπει. Ζωγραφίζω στο μυαλό μου το πρόσωπό του όπως ακριβώς το θυμάμαι- χαμογελαστό. Η σκέψη γίνεται συννεφάκι και πετάει και πετάει ώσπου ΜΠΟΥΜ. Σπάει σε μικρά κομματάκια στην επαφή του με το ταβάνι και γεμίζει το κενό ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους μου σαν κομφετί από τα πάρτι που θα πάω στο μέλλον-πεπόνι.
Έχω πονοκέφαλο. Πάντα μου φέρνουν πονοκέφαλο οι πτήσεις- ειδικά αυτές προς το ταβάνι. Και λείπει και αυτός που κάποτε μου έδινε παυσίπονο με καραμέλες για να μην πικρίζω. Πίκρα δηλαδή. Πίκρα-πεπόνι 1-0.
Μαζεύω ήσυχα ήσυχα τα μικρά κομφετί από το κενό του δωματίου μου και ελπίζω. 42 ακόμα παγωμένες μέρες μέχρι το μέλλον να γίνει παρόν. Μέχρι να έρθει το πεπόνι.
