Σηκώθηκε σαν να είναι μία μέρα ακόμα σαν όλες τις άλλες. Σαν τα σύννεφα να είναι έξω από το παράθυρό της και όχι πάνω από το κρεβάτι της.
Ο κόσμος έχει όντως αλλάξει όμως. Έχει γίνει ένα τεράστιο παυσίπονο. Ένα στρογγυλό, μεγάλο, άσπρο χάπι που μας έχει κάνει όλους λίγο πιο αναίσθητους. Η αρρώστια μένει η ίδια, αλλά είμαστε όλοι μουδιασμένοι. Και αντί να θυμώνουμε, το μόνο που καταφέρνουμε να νιώσουμε μέσα στο μούδιασμα είναι ευγνωμοσύνη. Επειδή δεν χρειάζεται ούτε σήμερα να αντιμετωπίσουμε όσα βρίσκονται κάτω από την επίρροια του χαπιού. Και αυτό μας αρέσει.
Αν τον έχει ονειρευτεί το προηγούμενο βράδυ, είναι λίγο πιο δύσκολο να προσποιηθεί ότι τα σύννεφα είναι μακριά της. Σχεδόν για ένα δευτερόλεπτο αναρωτιέται αν πρέπει να ανησυχήσει. Ίσως κάτι πήγε λάθος με την αγωγή, για την οποία είχε νιώσει τόσο ευγνώμων. Γρήγορα το βαφτίζει αποτέλεσμα του λάθους της να τον συζητήσει για λίγα λεπτά το προηγούμενο βράδυ. Επειδή το βρίσκει άδικο να κατηγορήσει τον ίδιο. Που επέλεξε να δείξει τη χειρότερη πλευρά του εαυτού του. Και ας είναι ο ίδιος που θα έπρεπε να ξυπνάει με τη σκέψη της.
Συνεχίζει τη μέρα της. Μουδιασμένη ακόμα βρίσκεται κάτω από το νερό και πίσω από την κουρτίνα της. Η μέρα της έχει ξεκινήσει και όλα είναι ίδια, ακόμα και τώρα που έχουν όλα αλλάξει.
Το ανεξήγητο μίσος που νιώθει, είναι για την ανθρώπινη πλευρά της. Για της αδυναμίες της. Δεν θέλει να αφήσει κάποιον να έχει τόση δύναμη πάνω της. Ξέρει καλά ότι είναι πιο δυνατή από αυτό. Και από το μούδιασμα αρχίζουν να ξεφεύγουν αργά δείγματα θυμού. Το πρόβλημα είναι ότι ο εαυτός της μαζί του της άρεσε λίγο περισσότερο. Τα μέρη που είδε εξαιτίας του, τα βράδια που πέρασε έχοντας τη ζωή που πάντα πίστευε ότι της άξιζε, τον άνθρωπο που την έκανε να γελάει και να φτιάχνει σχέδια για τα Σαββατοκύριακα. Το μόνο που θέλει να κάνει είναι να τον συζητήσει γιατί έχει τόσα να πει. Και είναι το μόνο που δεν κάνει. Φωνάζει στον εαυτό της να το αφήσει να περάσει, σαν να μην έγινε ποτέ.
Οι υπόλοιποι μουδιασμένοι κόκκοι του χαπιού τριγύρω της την κοιτάμε με το στόμα καλυμμένο με τα χέρια μας από την έκπληξη. Που εκείνη είναι πιο δυνατή από ότι εμείς ήμασταν ποτέ. Γιατί όταν εκείνη έδινε μαρκαδόρους στους περαστικούς για να αφήσουν μηνύματα φεύγοντας, εμείς τους αφήναμε να τα χαράξουν πάνω μας. Και για πάντα θα τη θαυμάζουμε γι' αυτό. Και θα τη ζηλεύουμε λίγο.
Για δύο υπέροχα κορίτσια που με έκαναν να γουρλώσω τα μάτια μου θαυμάζοντας τη δύναμή τους.
