Κάθε φορά που ακούω κάποιον να μου λέει «τι ανάγκη έχεις εσύ» ή ακόμα χειρότερα «τι ξέρεις εσύ που μιλάς από εκεί που είσαι» νιώθω λίγο προδομένη. Λες και πρέπει να απολογηθώ για την τεράστια δυστυχία του να στερούμαι κάθε μέρα της ζωής μου τον ήλιο και που ορισμένα γεγονότα της ζωής μου με έκαναν να βρίσκομαι μοιρασμένη σε δύο σπίτια.
Καταλήγω στο ότι η γνώμη των ανθρώπων που δεν έχουν στερηθεί ποτέ τους τη σταθερότητα και ασφάλεια του σπιτιού τους, δεν έχει καμία μα καμία απολύτως αξία. Δεν υπάρχει νόημα στο να μιλάς με ανθρώπους που δεν έχουν δει τίποτα διαφορετικό και σε θεωρούν λιγότερο –αν είναι δυνατόν, Έλληνα από εκείνους επειδή κάθε βράδυ κοιμάσαι μέσα σε διαφορετικά σύνορα.
Η ευκολία με την οποία σε απορρίπτουν οι Έλληνες, οι «όμοιοι» σου, οι ανώτεροι και πιο συνειδητοποιημένοι για την τραγική κατάσταση άνθρωποι, επειδή ζεις έξω είναι τρομαχτική. Ξαφνικά η γνώμη σου δεν μετράει. Ξέρεις λιγότερα. Έχεις βολευτεί στην ευκολία που σου δίνουν οι σπουδές ή η δουλειά του εξωτερικού, λες και ξαφνικά τυφλώνεσαι και δεν μπορείς να δεις την κόλαση τριγύρω σου. Λες και η ευκαιρία αυτή σου χαρίστηκε και δεν είσαι άξιος καν να έχεις δική σου φωνή, όπως εκείνοι.
Όλοι αυτοί που μιλούν για ευκολία, αναρωτιέμαι καθώς περπατάω στα πέτρινα στενάκια γεμάτα μπουκαμβίλιες, έχουν αναρωτηθεί άραγε ποτέ πως είναι να ξυπνάς κάθε μέρα στο απόλυτο γκρι; Πώς είναι να ζεις κάθε μέρα της ζωής σου στην απόλυτη μοναξιά και τη διαφορετικότητα γιατί όπως εδώ σε βαφτίζουν ξένο, έτσι εύκολα και έξω σε βαφτίζουν Έλληνα; Από έναν άνθρωπο με δύο σπίτια, γίνεσαι κάποιος χωρίς κανένα.
Όσο δύσκολη και αν είναι μία μέρα στην Ελλάδα του '16, δεν παύει να είναι μία μέρα με γνωστούς, οικογένεια, φίλους και ήλιο. Με τον υπέροχο Αθηναϊκό ήλιο που θα σε πονάει κάθε μέρα της ζωής σου, εσένα που τόλμησες ή αναγκάστηκες να φύγεις. Εμείς, οι υπόλοιποι, βλέπουμε την ίδια πραγματικότητα, μόνο που εμείς τη βλέπουμε μόνοι μας. Χωρίς την ασφάλεια του σπιτιού μας, τη γλώσσα μας ή το χαμόγελου του ανθρώπου με τον οποίο μεγαλώσαμε μαζί.
Μερικές μέρες πιο γκρι από συνήθως, πιο βροχερές από σήμερα, πιο ασήμαντες από πρόπερσι, σκέφτομαι πόσο μικροί είμαστε. Μας βλέπω όλους σαν μυρμήγκια και θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου λέει πόσο μοιάζουν οι υπάρξεις μας μαζί τους. Πως είναι αυτό που μας κρατάει σε αυτό τον κόσμο Όταν στο βλέμμα μου είδε πως δεν καταλάβαινα, μου εξήγησε γελώντας και προσπαθώντας να ελαφρύνει λίγο τις λέξεις της "για αυτό δεν πέφτουμε από τη Γη, εννοώ, έχεις δει ποτέ μυρμήγκι να πέφτει ενώ περπατάει πάνω σε ένα πορτοκάλι;"
Όμως δεν εννοούσε αυτό. Και εγώ μάλλον ήμουν πολύ μικρή για να σχηματίσω σωστά όλες τις ερωτήσεις που είχα. Οι άνθρωποι είμαστε μικροί, ασήμαντοι, στενόμυαλοι, επικριτικοί, γεμάτοι κακία και φθόνο, δυστυχώς, για ό,τι καλύτερο υπάρχει εκεί έξω. Μάθαμε να κατακρίνουμε την επιτυχία του άλλου, να του τραβάμε το χαλί κάτω από τα πόδια, να γελάμε πίσω από την πλάτη του ή να τον χτυπάμε όταν είναι ήδη κάτω. Χειροκροτούμε πιο εύκολα το λάθος, ταιριάζει πιο εύκολα με τα γυαλιά, μέσα από τα οποία βλέπουμε τον κόσμο. Όταν κάποιος έχει το κουράγιο να φωνάξει ότι είναι διαφορετικός, ζηλεύουμε το θάρρος του και την ελευθερία που έρχεται μαζί του και αντί να εμπνευστούμε τον βαφτίζουμε τρελό ή ηλίθιο. Αντί να μαθαίνουμε από το διαφορετικό, το μισούμε και το σπρώχνουμε μακριά. Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι αναγκαστικά αντίπαλος. Είναι λες και αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος για μισά και όταν δούμε κάποιον να είναι ολόκληρος, δεν ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε.
Και πάνω που η βροχή μας καταπίνει και έχουμε πια τραβήξει τόσα χαλιά μέσα στο γεμάτο φθόνο και μιζέρια μικρόκοσμό μας, βλέπεις μερικά αστέρια, που σηκώνονται όσα χαλιά και αν τραβιούνται κάτω από τα πόδια τους. Όσα μαχαίρια και αν έχουν στην πλάτη τους. Όσοι ψίθυροι και να ακούγονται όταν μπαίνουν σε ένα δωμάτιο, αυτοί κλείνουν τα αυτιά τους και εστιάζουν στο να κάνουν τη διαφορά. Και δεν έχουν πια την ανάγκη να ζηλέψουν, να χτυπήσουν, να κοροϊδέψουν ή να αναρωτηθούν χαμηλόφωνα "γιατί αυτός και όχι εγώ". Και εκεί βρίσκεται η αληθινή έμπνευση. Και εκεί βρήκα και εγώ το κέντρο του δικού μου μικρόκοσμου.
Χ²
