If.

Do you ever have one of those moments? You know the moments I’m talking about- the rainy ones. The ones that make you forget the sun ever existed at all. The moments when your umbrella refuses to open and the clouds are no longer in the sky; they’re over your bed.

The thunderstorm is not a hug. It’s a slap in the face. It’s never soft words. It’s tough love.

It’s hard to remember those days now. You see, they come without notice. You always think you’ll get a fair warning, maybe in the weather forecast, but the truth is they hit you when you think you’re dancing under the sun- when your skin burns the most. And when they come, they leave you numb and soaking wet. You no longer need an umbrella. You need a life vest. 

That’s when she walked in. In the middle of the thunderstorm and while the streets around me were buried under water. Her words dissolved the clouds and simple, tiny moments with her became life boats. The ones that carry you to the shore and right before you reach it, you take the big leap- You jump in the water yourself and you swim. Because you no longer need a life vest.

And if you’re very lucky, you can’t even hear the thunders anymore. Because you can now hear music. And lyrics. And the melodies that you had forgotten for years.

To the one that feels like sunshine.

Especially when she sings.

Thoughts over popcorn

Have you ever heard of a movie called the Hunger games? For those of you who haven’t, it’s a dystopian movie about an annual game event, where people fight against each other and nature, for the sole purpose of the government’s and spectators’ entertainment. I recently watched this movie, as it seemed like a safe choice at the time. When you’re avoiding every single genre you used to love in order to avoid pain (which suddenly comes while doing all your -once- simple activities), a movie which includes fighting, swords and a lot of blood seems like a fair, safe option. 

So, I watched it.

I found myself immediately getting lost in my thoughts. This movie is not about swords. And it’s not about surviving. And it’s definitely not about blood. 

What this movie is about is self-sacrifice. It’s the long-lost ability of someone to completely deprive themselves of something, so that a loved one will have an advantage. So, I started wondering; is that the biggest amount of fiction I’ve encountered lately? Is that something only possible to be witnessed in a Hollywood-made movie? Does anyone still possess the ability to feel and act this way towards another person or has everyone been completely lost in this new, social media-infected, ridiculous era, where long parades of idiots have successfully convinced our kind that everything and everyone is replaceable? 

I shove another handful of popcorn in my mouth and I keep watching. When was the last time I witnessed someone using their body as a shield in real life? I cannot help but wonder whether our entire kind has somehow been anaesthetised and now whoever chooses to put someone above themselves is just the odd one out. When you have been anaesthetised, you have lost much more than just sensation. Being cynical is not bad, until it stops turning you grey and it starts turning you black. Then it's lethal. 

Sighing and rolling my eyes repeatedly don’t go well with popcorn. 

This movie was not a safe option. 

Σκάκι

Η Αθήνα θα είναι πάντα όμορφη. Και ενώ όλοι παίζουν παιχνίδια στην άμμο σε ομάδες, εγώ θα παίζω πάντα σκάκι. 1-1. 

Μόνο αντίπαλοι, καμία ομάδα. 

Θα μπορούσα να γράψω πολλά, που μόνο εσύ θα καταλάβαινες, αλλά δεν θέλουν όλες οι λέξεις να ακουστούν. Πόσο μάλλον να διαβαστούν. 

Αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω, ακόμα θυμίζεις καλοκαίρι; 

Μεγάλα άσπρα χάπια

Σηκώθηκε σαν να είναι μία μέρα ακόμα σαν όλες τις άλλες. Σαν τα σύννεφα να είναι έξω από το παράθυρό της και όχι πάνω από το κρεβάτι της.

Ο κόσμος έχει όντως αλλάξει όμως. Έχει γίνει ένα τεράστιο παυσίπονο. Ένα στρογγυλό, μεγάλο, άσπρο χάπι που μας έχει κάνει όλους λίγο πιο αναίσθητους. Η αρρώστια μένει η ίδια, αλλά είμαστε όλοι μουδιασμένοι. Και αντί να θυμώνουμε, το μόνο που καταφέρνουμε να νιώσουμε μέσα στο μούδιασμα είναι ευγνωμοσύνη. Επειδή δεν χρειάζεται ούτε σήμερα να αντιμετωπίσουμε όσα βρίσκονται κάτω από την επίρροια του χαπιού. Και αυτό μας αρέσει.

Αν τον έχει ονειρευτεί το προηγούμενο βράδυ, είναι λίγο πιο δύσκολο να προσποιηθεί ότι τα σύννεφα είναι μακριά της. Σχεδόν για ένα δευτερόλεπτο αναρωτιέται αν πρέπει να ανησυχήσει. Ίσως κάτι πήγε λάθος με την αγωγή, για την οποία είχε νιώσει τόσο ευγνώμων. Γρήγορα το βαφτίζει αποτέλεσμα του λάθους της να τον συζητήσει για λίγα λεπτά το προηγούμενο βράδυ. Επειδή το βρίσκει άδικο να κατηγορήσει τον ίδιο. Που επέλεξε να δείξει τη χειρότερη πλευρά του εαυτού του. Και ας είναι ο ίδιος που θα έπρεπε να ξυπνάει με τη σκέψη της.

Συνεχίζει τη μέρα της. Μουδιασμένη ακόμα βρίσκεται κάτω από το νερό και πίσω από την κουρτίνα της. Η μέρα της έχει ξεκινήσει και όλα είναι ίδια, ακόμα και τώρα που έχουν όλα αλλάξει.

Το ανεξήγητο μίσος που νιώθει, είναι για την ανθρώπινη πλευρά της. Για της αδυναμίες της. Δεν θέλει να αφήσει κάποιον να έχει τόση δύναμη πάνω της. Ξέρει καλά ότι είναι πιο δυνατή από αυτό. Και από το μούδιασμα αρχίζουν να ξεφεύγουν αργά δείγματα θυμού. Το πρόβλημα είναι ότι ο εαυτός της μαζί του της άρεσε λίγο περισσότερο. Τα μέρη που είδε εξαιτίας του, τα βράδια που πέρασε έχοντας τη ζωή που πάντα πίστευε ότι της άξιζε, τον άνθρωπο που την έκανε να γελάει και να φτιάχνει σχέδια για τα Σαββατοκύριακα. Το μόνο που θέλει να κάνει είναι να τον συζητήσει γιατί έχει τόσα να πει. Και είναι το μόνο που δεν κάνει. Φωνάζει στον εαυτό της να το αφήσει να περάσει, σαν να μην έγινε ποτέ.

Οι υπόλοιποι μουδιασμένοι κόκκοι του χαπιού τριγύρω της την κοιτάμε με το στόμα καλυμμένο με τα χέρια μας από την έκπληξη. Που εκείνη είναι πιο δυνατή από ότι εμείς ήμασταν ποτέ. Γιατί όταν εκείνη έδινε μαρκαδόρους στους περαστικούς για να αφήσουν μηνύματα φεύγοντας, εμείς τους αφήναμε να τα χαράξουν πάνω μας. Και για πάντα θα τη θαυμάζουμε γι' αυτό. Και θα τη ζηλεύουμε λίγο.



Για δύο υπέροχα κορίτσια που με έκαναν να γουρλώσω τα μάτια μου θαυμάζοντας τη δύναμή τους.