Ζάλη. Ενικός
αριθμός. Γένος θηλυκού. Θηλυκού γιατί τρέχει μέσα στο αίμα σου ξαφνικά και
απότομα πριν προλάβεις να το καταλάβεις. Μπαίνει μέσα σου επιτηδευμένα και
χωρίς καλό σκοπό. Αριθμού ενικού γιατί αν και τα βλέπεις όλα διπλά, είναι πιο μονά
από ποτέ. Η ζάλη. Αν η ζάλη ήταν γυναίκα, θα ήταν μελαχρινή, ψηλή και όμορφη.
Θα έκλεινε το μάτι σε αγνώστους στο τρένο και θα χόρευε με ξένους τα βράδια και
με τα μάτια κλειστά. Η ζάλη θα φόραγε ένα κοντό, μαύρο φόρεμα. Κάτι που με την
πρώτη ματιά θα φάνταζε συνηθισμένο, αλλά αν το προσέξεις λίγο καλύτερα, βλέπεις
οτι λάμπει λίγο παραπάνω.
Και κάπως έτσι
θυμάσαι, τρώγοντας ένα γερό χαστούκι στο πρόσωπο, οτι ο,τι λάμπει δεν είναι
χρυσός.
Χρυσός. Χρυσός είναι
όλοι αυτοί που μας χαμογελάνε όταν εμείς είμαστε πολύ απασχολημένοι κοιτώντας
άλλους που όχι μόνο δεν μας χαμογελούν αλλά με τη σειρά τους κοιτάζουν κάπου αλλού.
Πιο μακριά. Κάπου με λιγότερο βάθος, γιατί το βάθος τους φοβίζει. Χρυσός είναι
ακόμα αυτοί που έχουν όραση καλή και μας βλέπουν ακόμα και όταν είμαστε αόρατοι.
Ακόμα και όταν κοιτάμε κάτω και όταν τα μάτια μας είναι πρησμένα από το
διάβασμα ή το κλάμα. Χρυσός είναι εκείνοι που ακόμα και αν δεν έχουν, δίνουν.
Επειδή ξέρουν οτι η ευτυχία είναι το μόνο πράγμα που μπορείς να δώσεις χωρίς να
έχεις.
Ευτυχία. Γένος
θηλυκού. Και αριθμού πιο πληθυντικού δεν γίνεται. Γιατί σπάνια είναι καποιος Χρυσός
ευτυχισμένος αν δεν έχει παρέα του αυτόν που κοιτάει κάτι λιγότερο βαθύ. ‘Η μια
ζάλη με μαύρο φόρεμα στη χειρότερη περίπτωση. Όταν ο Χρυσός και η ζάλη
χορεύουν, ο χρυσός καταφέρνει να θάβει λίγο πιο βαθιά στο δέρμα του όσα δεν
μπορεί να ξεχάσει τελείως. Και κάπως έτσι περνούν τα βράδια. Εκείνα τα βράδια
της άνοιξης που όσο και να προσπάθησε να αφήσει πίσω, δεν τα κατάφερε ποτέ.
Γιατί ξέρει οτι έφυγαν άδικα και για κάτι λιγότερο βαθύ, μα πάντα με πιο πολύ
επιφάνεια. Ο Χρυσός κλαίει για αυτά τα βράδια της άνοιξης που έφυγαν χωρίς να
έρθει το καλοκαίρι. Κλαίει γιατί το χειμώνα τα αστέρια κρύβονται καλά και
επειδή ποτέ τα χρωματιστά λαμπάκια στο ταβάνι δεν θα γίνουν αστέρια στον
ουρανό. Και ας υπάρχει περισσότερη επιφάνεια.
Η επιφάνεια
φθείρεται. Και τότε μένει μόνο κάποιος που κοιτάζει σε λάθος κατεύθυνση- και ο
Χρυσός. Ένας χρυσός με κακή μνήμη, μάτια πρησμένα και πολύ πολύ βάθος.
