Μπαίνεις σε ένα μαγαζί με ομπρέλες και ψάχνεις γρήγορα με το βλέμμα σου την πιο πολύχρωμη. Γιατί όχι μόνο βρέχει αλλά ξαφνικά είναι όλα γκρι. Και αυτό σε ενοχλεί πιο πολύ και από τις ψιχάλες. Δεν σου αρέσει πια η μυρωδιά της βροχής, τη σιχαίνεσαι. Σου θυμίζει όλα όσα πήγαν λάθος. Όσα έκανες, όσα δέχτηκες ενώ δεν έπρεπε και όσα αρνήθηκες ποτέ να ακούσεις. Διαλέγεις μία κίτρινη, με άσπρες βούλες. Μικρές, μικρές άσπρες τελείες για να σου θυμίζουν το τέλος και όχι τη σύντομη παύση.
Τελεία. Όχι τέλεια. Γιατί θα άλλαζες πολλά- μα πια δεν κάνεις τίποτα. Δε γυρίζεις σελίδα. Αλλάζεις βιβλίο. Παίρνεις ένα ολοκαίνουργιο χωρίς να γνωρίζεις τίποτα για τους καινούργιους χαρακτήρες και χωρίς να ξέρεις την κάθε σελίδα που τόσο αγάπησες κάποτε, απ' έξω. Δεν ξέρεις που βρίσκεται η κάθε τελεία και πως μυρίζουν οι σελίδες που θα γυρνάς έτσι τη μία μετά την άλλη, σελίδα, σελίδα, σελίδα. Λες και έτσι ξεχνάει κανείς τις τελείες και τις παύσεις. Με καινούργιες σελίδες που το μελάνι στεγνώνει ακόμα πάνω τους.
Τελεία. Για μια τελευταία φορά. Γιατί τα μίσησες τα σημεία στίξης. Και πιο πολύ τα θαυμαστικά. Το μόνο που σου έχει μείνει τώρα είναι κάτι ξεθωριασμένα, άοσμα ερωτηματικά. Γιατί αυτά ακολουθούν τις τελείες. Μαζεύουν με σκούπα και φαράσι το χάος που δημιούργησαν τα μικρά κυκλάκια που προηγήθηκαν.
Τελεία. Και παύλα.
