Το περιτύλιγμα της σοκολάτας που πέταξα πριν λίγο στα σκουπίδια είχε επάνω του τυπωμένη μια ημερομηνία λήξης. Να ξέρω και εγώ μέχρι πότε μπορώ να τη φάω και να γεμίσω σεροτονίνη σαν άνθρωπος. Εύχομαι να είχαν και οι άνθρωποι τυπωμένες επάνω τους ενδεικτικές ημερομηνίες λήξης. Τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα.
Μήνυμα πρώτο. «Μου λείπεις». Είναι Μάιος του 2014. Έφυγες.
Μήνυμα δεύτερο. «Θα ήθελα πολύ να πιεις καφέ από την κούπα μου» Καλοκαίριασε. Έχουμε καιρό μέχρι τα Χριστούγεννα. Έρχομαι.
Μέρα, μήνας, χρόνος. Τρεις διαφορετικές πληροφορίες που μας βοηθούν να πάρουμε μια απόφαση. Εγώ τη δική μου την πήρα πάντως. Ας τη λουστώ.
Άραγε τα σαμπουάν να έχουν ημερομηνία λήξης; Και αν έχουν τι να συμβαίνει αν τις υπερβείς; Και αν συμβεί κάτι όταν τις υπερβείς, υπάρχει αντίδοτο;
Αν υπήρχε αντίδοτο για την υπέρβαση του χρόνου θα ήταν μάλλον το άσπρο χρώμα. Θα μας έβαζαν όλους εμάς, που φάγαμε σοκολάτα καθυστερημένα ή που λουστήκαμε με σαμπουάν προπέρσινα ή που απαντήσαμε στο μήνυμα «μου λείπεις» και θα μας έκλειναν σε ένα άδειο, άσπρο δωμάτιο μέχρι να λήξουμε και εμείς.
Ίσως όλοι οι ληγμένοι άνθρωποι που βλέπω κάθε μέρα να ζουν την τιμωρία τους οι καημένοι. Και αν είναι όντως έτσι, που μαζεύονται τα βράδια, να πάω να τους βρω; Κάτι μου λέει οτι σύντομα θα λήξω και εγώ. Η γεύση μου και το χρώμα μου αλλοιώνονται ήδη, το νιώθω. Και αν μαζεύονται κάπου όντως, πάνε στην ώρα τους ή αργούν και εκεί; Και αν αργούν τι θα κάνω εγώ όσο περιμένω;
Υ.Γ. 1 Τα σαμπουάν δε λήγουν. Το έλεγξα
Υ.Γ. 2 Το άσπρο δεν είναι χρώμα. Τι χαζή που είμαι. Είναι όλα τα χρώματα μαζί. Και τιμωρία σε πολύχρωμο δωμάτιο δεν είναι τιμωρία.
Υ. Γ 3 Είμαι πολύ μπερδεμένη.
