Κάθε νότα που δεν έμαθες να διαβάζεις και όμως χόρευε μπροστά μου όσο την έπαιζες, γίνεται λέξη. Έχω τόσα πολλά να σου πω.
Και όσα μου έμαθες έχουν γίνει ερωτήσεις. Και θέλω τόσο πολύ να σου μιλήσω.
Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη. Από όλους μας. Από όσους μπορούσαν να κάνουν κάτι και δεν το έκαναν. Από εκείνους που ίσως να μη μπορούσαν αλλά και δεν προσπάθησαν. Από εκείνους που δεν σου εξήγησαν. Και πιο πολύ από όσους δεν σε πίεσαν περισσότερο.
Οι τελευταίες σου λέξεις έχουν γίνει σελίδα και όσο την ακουμπάω τόσο με κόβει. Περνάω και ξαναπερνάω τα δάχτυλά μου πάνω της και την αφήνω να με κόψει ξανά και ξανά και ξανά. Ίσως τα επιφανειακά κοψίματα, αυτά που δε φαίνονται αρκετά για να τα τυλίξεις με γάζα, ίσως πονάνε περισσότερο. Και φωνάζεις «πονάω» αλλά κανείς δεν σε πιστεύει γιατί δεν τρέχει αίμα.
Λες και έτσι μετριέται ο πόνος. Από το πόσο κόκκινο βλέπει το ανθρώπινο μάτι. Εσύ δεν ήσουν ποτέ κόκκινο και όμως πόναγες τόσο. Συγνώμη. Και πόναγες τόσο ενώ ήσουν κάτασπρος. Ενώ είχες όλα τα χρώματα μαζί.
Είσαι ο πιο αγαπημένος μου φίλος. Και ξέρω ότι είναι αργά, το ξέρω. Όπως ξέρω ότι αν σου εξηγούσα που μένουν τα αστέρια, αυτά που έχουν ήδη πεθάνει κάπου μακριά, θα καταλάβαινες ότι και εγώ είμαι η πιο αγαπημένη σου φίλη.
Πέντε γραμμές. Ένα κλειδί. Αριθμοί στην αρχή και μετά νότες. Λα-ντο-φα. Προσπαθώ να σε φανταστώ να τις φαντάζεσαι. Δημιουργούσες εικόνες και όταν άνοιγες τα μάτια σου αυτό που έβλεπες δεν σου άρεσε γιατί ήταν διαφορετικό από αυτό που έβλεπες όταν τα μάτια σου ήταν κλειστά. Θέλω να σου πω πόσο σε καταλαβαίνω. Και όσο νιώθω αυτά που ένιωθες, τόσο πιο πολύ φοβάμαι.
Εννιά και τρία. Μάλλον σημαντικό και για τους δυο μας αυτό. Σκέφτομαι το θάρρος σου τη στιγμή που η μουσική σταμάτησε και έκανες την κίνηση εκείνη. Τη μικρή. Που τόσες φορές έχω δει στον ύπνο μου. Και τόσο πολύ έχω προσπαθήσει να περιγράψω, γιατί είναι το μεγάλο Χ στο χάρτη που οδηγεί στο θησαυρό που ψάχνω από ένα παιχνίδι που ξεκίνησα να παίζω όταν ακόμα τα χέρια μου ήταν παιδικά.
Θέλω να σου δείξω ότι αυτό που είχες αμφισβητήσει υπάρχει. Κάθε φορά που βλέπω απορία στα μάτια τους, ξέρεις για ποιους μιλάω, Κ, δίνω ό,τι έχω για να τους τη σβήσω. Γιατί στα μάτια τους βλέπω εσένα. Και ελπίζω ότι σε κάποιο από τα αστέρια που πέθαναν, παίρνεις τις απαντήσεις σου.
