Από μικρή έχω μια
συνήθεια που σε κάποιους φαίνεται λίγο αστεία. Εγώ πάλι πολύ σπάνια συμφωνώ με
τους πολλούς για το τι είναι αστείο, οπότε για ακόμα μία φορά γυρνάω από την
άλλη το πρόσωπό μου και σιγοτραγουδάω. Όποτε βλέπω μια φωτογραφία που δείχνει
κάποιο χαμογελαστό πρόσωπο βάζω σκοπό ζωής μου να καταλάβω αν το χαμόγελο στο
πρόσωπο αυτό είναι αληθινό. Κρύβω λοιπόν τα χαμογελαστά χείλη με το χέρι μου και προσέχω τα
μάτια. Η αλήθεια είναι ότι αν ένας άνθρωπος είναι πραγματικά ευτυχισμένος τα
μάτια του χαμογελούν κι αυτά.
Προσπαθώ να
θυμηθώ πότε σταμάτησα να αγαπώ τα Χριστούγεννα. Μεγαλώνοντας ζούσα για το
Δεκέμβρη. Μέτραγα τις μέρες, τις ώρες και ίσως να μέτραγα και τα λεπτά αν δεν
ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που κατέληγα να ξεχαστώ επειδή χάζευα τα φωτάκια στο
χριστουγεννιάτικο δέντρο με τον τρόπο που μόνο ένα παιδί ξέρει να χαζεύει.
Χανόμουν μέσα
στις εναλλαγές των χρωμάτων και άφηνα τον εαυτό μου να γίνει ένα με τα κλαδιά
του δέντρου. Όλο το σπίτι μύριζε έλατο. Το μόνο που ήθελα τις μέρες εκείνες
ήταν να περάσω χρόνο με τις πιο αγαπημένες μου υπάρξεις σε όλο τον κόσμο, την
οικογένειά μου.
Πρόσφατα έπιασα
τον εαυτό μου να χάνεται μέσα στα χρωματιστά αλλά όχι τόσο λαμπερά λαμπάκια του
δέντρου μας πάλι. Τα κοίταζα με τα ίδια μάτια, με την ίδια προσοχή και την ίδια
ελπίδα ότι θα γίνουν όλα πάλι μαγικά. Τίποτα δεν έγινε μαγικό πάλι, τίποτα δεν
είναι το ίδιο. Ούτε και τα μάτια μου αφού το μόνο που παραμένει ίδιο σε αυτά
είναι το καστανό χρώμα.
Ο λόγος που μισώ
τα Χριστούγεννα είναι ακριβώς αυτός. Ό,τι υπήρχε πίσω από τα μάτια μου και με
έκανε περήφανη, ό,τι έβλεπα κάθε μέρα στα μάτια των άλλων και με έκανε
χαρούμενη, έχει πια πεθάνει. Η αθωότητα μάζεψε τις βαλίτσες τις και έφυγε χωρίς
να με χαιρετήσει καν. Ένα γράμμα άφησε μόνο πάνω στο τραπέζι και αυτό ήταν
λακωνικό. «Εσύ φταις» έγραφε. Πόσο δίκιο είχε η αθωότητα.
Πήρα λάθος
αποφάσεις, έκανα πράγματα που δεν έχω ξανακάνει ποτέ. Έγινα ένας άνθρωπος που
ούτε γνωρίζω, ούτε θα είχα ποτέ την επιθυμία να μάθω. Έγινα ό,τι ακριβώς
πιστεύω οτι καταστρέφει αυτό τον κόσμο. Ζητάω συγνώμη. Πρώτα από τον εαυτό μου,
που τον πρόδωσα με αυτό τον τρόπο και που τον άφησα να πέσει μερικά σκαλιά πιο
κάτω και μετά, από σένα. Που δεν έμαθες ποτέ ποια είμαι, ούτε για ένα λεπτό.
Κάτι οι σκέψεις
μου, κάτι τα φωτάκια στο δέντρο, κάτι το ζεστό σπίτι μου στην Αθήνα που μου
χάρισε Χριστούγεννα με γέλιο, παιχνίδι και μια Χριστίνα μόλις 9 χρονών που θα
ήταν τιμή μου να είμαι ακόμα, κατάφερα μετά από ακριβώς τέσσερις μήνες να
κλάψω πάλι. Πήρα τόση χαρά όταν είδα οτι μπορώ ακόμα να νιώσω που για λίγο
επέτρεψα στον εαυτό μου να ζήσει την πλήρη σχιζοφρένεια του να κλαίω και να
γελάω μαζί.
Καλά Χριστούγεννα
λοιπόν. Και ας μην είναι κόκκινα και πράσινα και χρυσά όπως τότε. Καλά
Χριστούγεννα και ας λείπεις. Και ας γελάς χωρίς να έχεις ιδέα τι χρώμα κάλτσες
φοράω ή ποιο τραγούδι είναι κολλημένο σήμερα στο μυαλό μου. Καλά Χριστούγεννα
και ας μη ζεις καν κάτω από τον ίδιο ουρανό με μένα. Καλά Χριστούγεννα.
